सामग्री
ओक्युलस रिफ्ट एस, अँड्रॉइड-चालित ऑक्युलस क्वेस्ट, व्हिव्ह कॉसमॉस आणि बरेच काही लवकरच येत आहे, आभासी वास्तविकता कदाचित दुसर्‍या काही येण्याचा आनंद घेणार आहे - कदाचित शेवटी सामान्य बाजारपेठ खंडित करेल. नॅसयर्स असूनही व्हीआर नक्कीच “मृत” नाही.
लहरी बनवणारे हे फक्त व्हीआर नाही. तितकेच रोमांचक आणि कदाचित त्याहूनही अधिक म्हणजे एआर आणि एमआरसारख्या तुलनात्मक तंत्रज्ञानाचे आगमन. एआर हे ‘संवर्धित वास्तव’ आहे, तर एमआर हे ‘मिश्रित वास्तव’ आहे. हे दोन्ही पर्याय सारखेसारखे काहीतरी वेगळे परंतु समान आणतात आणि त्यांच्या स्वत: च्या मार्गाने तेवढेच महत्त्वपूर्ण आहेत. या सर्व संकल्पनांबद्दल जादू करणे बिनविरहित गोष्टींसाठी थोडा गोंधळात टाकू शकते, तर यापैकी प्रत्येक तंत्रज्ञान कसे कार्य करते आणि त्या कशा वेगळ्या आहेत याबद्दल थोडा विचार करूया. हे एआर वि व्हीआर आहे, एक भविष्यवाणी असे दर्शविते की
एआर वि व्हीआर: ऑग्मेंटेड रिएलिटी की आभासी वास्तविकता?
वर्गीकृत वास्तविकता विरुद्ध आभासी वास्तव. मूळात आपल्याकडे दोन समान तंत्रज्ञान आहे, परंतु त्यात काही मुख्य फरक आहेत. वर्धित वास्तविकता आणि आभासी वास्तविकता दरम्यान सर्वात सोपा फरक म्हणजे आभासी वास्तविकता आपल्याला विसर्जित करते entमीअवलंबून व्हर्च्युअल वर्ल्डमध्ये, तर वर्धित वास्तविकतेमुळे वास्तविक जगावर फक्त आभासी घटक ओव्हरले होतात. आपल्याला माहित आहे, वास्तविक वास्तव (आरआर?).
व्हर्च्युअल रियलिटी हेडसेट सामान्यत: एक किंवा दोन स्क्रीन वापरेल जी आपल्या चेह to्याजवळ जवळ आहे आणि लेन्सद्वारे पाहिली जाते. त्यानंतर वापरकर्त्याचे डोके आणि संभाव्यत: त्यांचे अवयव जागेतून जात असताना त्यांचा मागोवा घेण्यासाठी हे विविध सेन्सर वापरते. ही माहिती वापरुन, तो वापरकर्ता संपूर्ण परदेशी वातावरण नॅव्हिगेट करीत आहे असा भ्रम निर्माण करण्यासाठी योग्य प्रतिमांना प्रस्तुत करतो.
एचटीसी व्हिव्ह सारख्या उपकरणाच्या बाबतीत किंवा गुगलच्या डेड्रीम सारख्या अधिक प्रासंगिक गॅझेटच्या बाबतीत, वापरकर्ते या आभासी वास्तविकतेकडे पाहण्यास मोकळे आहेत आणि वेगवेगळ्या अंशांमध्ये (नियंत्रण पर्यायांवर अवलंबून) संवाद साधू शकतात. अधिक शक्तिशाली पीसी चालित हेडसेट आणि आगामी स्टँडअलोन उपकरणे पुढे “सहा अंश हालचाली” करण्याची परवानगी देतात, याचा अर्थ असा की आपण वास्तविक जगात गोष्टींचा नाश होऊ नये म्हणून आपण प्रत्यक्षात उठून फिरू शकता.
दुसरीकडे संवर्धित वास्तविकता, सामान्यतः एकतर चष्मा किंवा पास-थ्रू कॅमेरा वापरते जेणेकरून वापरकर्त्यास त्यांच्या आसपासचे वास्तविक जग वास्तविक वेळेत दिसू शकेल. त्यानंतर डिजिटल घटक एकतर काचेवर प्रक्षेपित केले जातील किंवा कॅमेरा फीडच्या वरच्या स्क्रीनवर दर्शविले जातील. एआर आणि व्हीआरमध्ये येथे मोठी समानता आहेत: दोघेही काही प्रकारचे हेडसेट वापरण्याची शक्यता आहे (जरी नेहमीच नसले तरी) आणि वापरकर्त्याच्या हालचालींचे अनुसरण करण्यासाठी दोघेही सामान्यत: जिरोस्कोप आणि इतर सेन्सर वापरतात. तथापि, एआरला सामान्यत: व्हीआरच्या तुलनेत थोडीशी कमी प्रोसेसिंग पावर आवश्यक असेल, कारण त्यास संपूर्ण देखावा प्रस्तुत करण्याची आवश्यकता नाही. संपूर्ण जुरासिक देखावा विरूद्ध डायनासोर प्रस्तुत करण्यासाठी कमी बहुभुज आवश्यक आहे.
त्यासाठी आवश्यक असलेल्या संगणकाच्या दृष्टीकोनातून काही प्रमाणात आवश्यक आहे. हे संगणक विज्ञानाचे एक क्षेत्र आहे जे एका डिव्हाइसला त्याच्या सभोवतालचे जग समजण्यास अनुमती देते, जेणेकरून डिजिटल घटक योग्य प्रकारे ठेवता येतील. हे तंत्रज्ञानच वापरकर्त्याची स्थिती शोधण्यासाठी बीकन्सची आवश्यकता नसते स्थितीत ट्रॅक करण्यास “आऊट आउट” करण्यास अनुमती देते आणि हेच तंत्रज्ञान अँड्रॉइड चालित ऑक्युलस क्वेस्ट सारख्या उपकरणांना न वापरता हालचाली पूर्ण स्वातंत्र्य मिळविण्यास अनुमती देईल. बाह्य सेन्सर बर्‍याच एआर अनुप्रयोगांमध्ये, संगणकाच्या दृष्टीकोनातून आवश्यक प्रमाणात कमी आहे; जगातील विशिष्ट वस्तू आणि संदर्भ बिंदू समजून घेत बर्‍याच उपकरणे मिळू शकतात.
